๑.    หลักการและเหตุผล

            ในปัจจุบันนี้เกือบทุกมหาวิทยาลัยทั้งภาครัฐและภาคเอกชน  ต่างเปิดหลักสูตรปรัชญาดุษฎีบัณฑิต (Ph.D.) และหลักสูตรดุษฎีบัณฑิต (Doctor) รวมๆ  แล้วเกือบ  ๑๐๐  หลักสูตร  โดยทุกหลักสูตรทั้งทางสังคมศาสตร์  มนุษยศาสตร์  และศึกษาศาสตร์  ต่างต้องเปิดสอนวิชาระเบียบวิธีวิจัยระดับสูง  เพียงแต่วิชาที่เปิดสอนนั้น  เน้นหนักทางภาคทฤษฎี  ทำให้เกิดปัญหาการทำวิจัยที่ต้องอาศัยการปฏิบัติการในระดับประสบการณ์จริงในภาคสนาม  อีกประการหนึ่ง  บรรดาอาจารย์ที่บรรยายวิชาระเบียบวิธีวิจัยก็มักไม่ค่อยทำวิจัย  ทำให้ขาดทักษะทางการวิจัย  ที่จะถ่ายทอดในเชิงประสบการณ์ของการวิจัยจริงๆ  โดยเฉพาะโครงการวิจัยขนาดใหญ่  ซึ่งมีงบประมาณตั้งแต่  ๑๐  ล้านบาทขึ้นไป  ด้วยเหตุนี้นักศึกษาปริญญาเอกจึงตกที่นั่งลำบาก  ต้องคลำหาทางกันเอาเองตามมีตามเกิด  แล้วเปรียบเทียบการทำวิจัยระดับปริญญาเอกว่า  เหมือนคนเดินอยู่ในถ้ำมืด  ต้องคลำหาทางออกจากถ้ำให้ได้  ซึ่งเป็นการเปรียบเทียบที่ไร้สาระแก่นสารแห่งความเป็นจริง  แท้ที่จริงแล้ว ปัญหามาจากผู้ที่ทำวิจัย  มักไม่มีโอกาสสอนระเบียบวิธีวิจัย  ส่วนผู้ที่สอนวิชานี้  ส่วนใหญ่ก็ไม่ได้ค่อยทำวิจัย  ปัญหาที่เกิดขึ้นเป็นวงจรแห่งเวทนาที่มีหนทางที่จะเยียวยารักษาได้

            ด้วยเหตุผลดังกล่าวโครงการฝึกอบรมกึ่งปฏิบัติการนักวิจัยระดับปริญญาเอกจึงเกิดขึ้น  เพื่อเติมเต็มหลักสูตรระดับดุษฎีบัณฑิตทั้งหลาย  โดยมุ่งเน้นให้นักวิจัยที่เข้าอบรมมีหัวข้อการวิจัยในระดับปริญญาเอกเป็นของตนเอง  สามารถทบทวนวรรณกรรมที่เกี่ยวข้องอย่างเป็นระบบ  สามารถสร้างเครื่องมือการวิจัยได้ทั้งเชิงปริมาณและเชิงคุณภาพ  สามารถวิเคราะห์ข้อมูลทุกมาตรวัดอย่างมีหลักวิชาการทางสถิติ  สามารถสร้างตัวแบบจากสมการทางคณิตศาสตร์  และสามารถสร้างตัวแบบทางสังคมศาสตร์  เพื่อการอธิบายที่เข้าใจง่ายสำหรับปุถุชนทั่วไป